O psychoterapii
Psychoterapia w nurcie psychodynamicznym zakłada, że na funkcjonowanie człowieka i powstawanie objawów znaczący wpływ mają nieświadome mechanizmy – konflikty wewnętrzne, utrwalone wzorce relacji z innymi – które wpływają na postrzeganie rzeczywistości i interpretację społecznego kontekstu.
W psychoterapii psychodynamicznej zakłada się, że objawy depresyjne, lękowe, psychosomatyczne czy trudności w relacjach społecznych są wynikiem powtarzania nieświadomych wzorców, stosowania niedojrzałych mechanizmów obronnych.
Celem psychoterapii jest uświadomienie tych mechanizmów, konfliktów i praca nad trwałymi zmianami w strukturze osobowości, które zmniejszą cierpienie pacjenta, złagodzą objawy, wpłyną na poprawę funkcjonowania w obszarze relacji z innymi, osiąganie celów, poczucie własnej tożsamości.
Sesje terapeutyczne odbywają się 1-2 razy w tygodniu i trwają 50 min. Podczas pierwszych kilku sesji konsultacyjnych psychoterapeuta jest bardziej aktywny, przeprowadza szczegółowy wywiad na podstawie którego stawia diagnozę i planuje terapię. Kolejne sesje to dialog pacjent – psychoterapeuta, którego ważną zasadą jest szczerość i otwartość w dzieleniu się z terapeutą swoimi doświadczeniami, skojarzeniami, wspomnieniami i fantazjami. Psychoterapeuta nie udziela rad i nie podaje gotowych rozwiązań. Bardzo istotnym elementem jest relacja pacjent – terapeuta, w której na poziomie uczuć, motywacji i zachowania pacjent odtwarza swoje dotychczasowe doświadczenia wyniesione z relacji z ważnymi osobami. Pomaga to uświadomić i zmienić patologiczne wzorce funkcjonowania, powtarzania wydarzeń z przeszłości oraz nauczyć się bardziej dojrzałych sposobów radzenia sobie.
Psychoterapia behawioralno-poznawcza (ang. cognitive-behavioral therapy, CBT) to forma pomocy, która ma na celu rozpoznanie, a następnie zmianę wzorców myślenia, skutkującą zmianą zachowania. Techniki terapeutyczne odwołują się do wspólnych założeń teoretycznych wypracowanych na gruncie behawioryzmu oraz psychologii poznawczej. Psychoterapia poznawczo-behawioralna ukierunkowana jest na rozwijanie nowych sposobów myślenia i zachowania, tak aby poprawić funkcjonowanie i samopoczucie pacjenta. Charakteryzuje się ustrukturowanym i zorientowanym na określone cele i problemy sposobem współpracy terapeuty i klienta/pacjenta.